afayar: v. Alcontrar, percibir colos sentíos o col entendimientu a [daqué o a daquién que se buscaba]. 2 prnl. Tar allugáu [nun sitiu determináu]. 3 prnl. Dase bien [facer daqué]. Nun se t’afaya escribir a máquina. 4 prnl. Sentise a gustu [nun sitiu, con una persona]. Siempre m’afayé nesta casa. 5 prnl. Adautase, axustase [una cosa a otra]. Esta norma tien qu'afayase a la llei.